आयुष्य आहे तरी काय?

रोज सकाळी उठल्यानंतर मनात पहिला मी प्रश्न निर्माण करतो
आयुष्य आहे तरी काय?
केवळ मजेत जगण्याचे निमित्त,छे एक कोडेच आहे.आव्हानाचा सामना करताना ती परीक्षा वाटू लागते. नेमके ज्या क्षणी जसे तुम्हाला वाटत असते तसे तुम्हाला आयुष्य भासत असते. आयुष्य हे काही  मिळविण्यासाठी नाही.तर चांगले निर्माण करण्यासाठी करण्यासाठी झालेले आहे.त्याला चाकोरीत अडकवता येत नाही.दरवेळेस आपले समज गैरसमज खोटे ठरवत ते नव्या रूपात येते.
कॅलिडोस्कोप मुळे माणुस अवकाश पाहू शकतो. तर मायस्कोपमुळे सुक्ष्मनिरिक्षण करू शकतो. पण आयुष्याला असे पाहता आले तर...जरा विचार करा..
मी केवळ थोड्यावेळाने मरणार आहे असा विचार करा. सोबत काय घेवुन जाणार आहे.जाताना या समाजाला काय देवून जाणार आहे.आपल्या जाण्याने कितीजणाला दुःख होणार आहे. आयुष्याच्या परिघाचा विस्तार करताना माणुस स्वःताङला केंद्रबिंदू करू लागला की आयुष्याचा बोन्साय होतो.आयुष्य खुप सुंदर आहे हे मात्र निर्विवाद!

राष्ट्रवाद आणि देशप्रेम

सध्या देशात राष्ट्रवाद आणि देशप्रेम याविषयी
चर्चा चालू आहे. राष्ट्रवाद हा युध्दपिपासू ,जहाल होवू शकतो.देशप्रेम मात्र टोकाला जात नाही.
काॅग्रेसचे अजून 100 पिढ्या राज्य करण्याचे
स्वप्न असल्यामुळे
नेते,पक्ष नेहमी यापासून पळत होते. यामुळे पंतप्रधान जेव्हा सीमेवर जावून दिवाळी साजरी करतात तेव्हा सामान्य नागरिकाला हा फरक प्रकर्षाने जाणवतो.
खरेतर सामान्याला प्यादे समजणारे त्याचा निवडणुकीत वजीर झाल्यास चेकमेट होतात.

राजकीय पक्षांनी केवळ मानसशाशास्राचा वापर करून राज्य केले आहे.यामध्ये केवळ स्वःताला दोष देण्याची भावना मनात हळूवारपणे रूजविणे. मग धर्मनिरपेक्षता  असो किंवा देशप्रेम. आपल्यासारख्या सामान्यांनी आपण कोण आहोत हे सिध्द करण्याची गरज नाही.कारण सामान्यामध्ये असामान्यत्च लपलेले असते. जय हिंद!

दिवाळीच्या शुभेच्छा

डोळ्यात साठवून दिवाळीचा आनंद घेताना बालपणीची दिवाळी हटकुन आठवते.पहाटे वाजणारी थंहूडहूडीत अभंग्यस्नान,फराळाचा सुगंध,फटाके उडविण्याची घाई यामध्ये केवढा आनंद सामावलेला असायचा.
बालपणाच्या आनंदाची ही ओळख प्रत्येकाच्या मनात कायम कोरलेली असते.
लातूरला सध्या दिवाळी पहातोय.दुष्काळाने होरपळलेल्या मराठवाड्याने काहीसे सुगीचे दिवस अनुभवयाला सुरुवात केली आहे.
त्यामुळे शेतकरीवर्गात  काहीसे सुखाचे वातावरण आहे.
समोर शिवाजी चौकात दहा बारा वर्षाची मुल बॅड वाजवायची कामे मन लावून करत आहे.तर गोलाई बाजारपेठेत चालायला जागा नाही.
प्रत्येकाला दिवाळी आनंदात साजरी करता यावी.
दीपमाला उजळवून, दिव्याच्या आरास करुन, अंधार दूर सारण्याचा सामूहिक प्रयत्न म्हणजे दिवाळी, दिवाळी हा चिंता - विवंचनांची जळमटे झाडून टाकून उमलत्या आनंदाचे आकाशदिवे आकांक्षांच्या आकाशात झगमगत ठेवणारा सण आहे.आपण तेजाचे उपासक आहोत. शतकानुशतके आपण प्रकाशमार्गावरचे पथिक आहोत.
सर्व प्रकारचे अंधार मागे टाकून उज्ज्वल प्रकाशाच्या दिशेने आपले प्रत्येक पाऊल पुढे पडावे.

Ashtapailu Magzine- दिवाळी अंक

Ashtapilu-Sarjanshil,paripurntekade......

अष्टपैलू या  नाविन्यपुर्ण व वैशिष्टपुर्ण ठरणा-या दिवाळी अंकाविषयी..
उत्तम संवाद हा कोणत्याही कंपनीला, संस्थेला, व्यवसायाला मजबूत करतो. या प्रयत्नांची संजीवनी म्हणजे दिपावलीच्या आनंदमय प्रसंगी होणारे अष्टपैलू हे मासिक !

‘वर्तमानात  आधीपेक्षा अधिक जोमाने एका मोठ्या चित्राला दुसऱ्यांपेक्षा कितीतरी पटीने, लवकर व उत्तम प्रकारे प्रसारित करण्याची गरज आहे’.

कार्यातील सजीवता, संपर्क, आणि उर्जेचा एक भाव  असतो त्यामुळेच यशाची उत्तुंग भरारी आपण घेत असतो.

ही गरज ओळखून विविध क्षेत्रातील प्रसिध्द यशस्वी व्यक्तींच्या
मुलाखती प्रसिध्द करणार आहोत.  उद्योजकता, व्यवस्थापन, बुध्दीमत्ता अशा विषयाचा भरगच्च मजकूर असणारा 'अष्टपैलू'  दिवाळी अंक साधारणतः १ ऑक्टोबरला प्रसिध्द केला जाणार आहे. हा बौध्दीक मेजवानीचा अंक महाराष्ट्रभर हजारो चोखंदळ वाचकापर्यंत  पोहोचणार आहे.  देश-विदेशातील वाचकासाठी या अंकाची हार्डकॉपीबरोबर ई- आवृत्ती  उपलबध करून दिली जाणार आहे.

दिपावली हा सण  निराशा, अंधार दूर करून प्रकाशाने आयुष्य तेजोमय करणारा  आहे.  अष्टपैलू मासिक परिवाराकडून आपल्याला दिपावलीच्या हार्दिक शुभेच्छा..!

जाहीराती व इतर माहितीसाठी संपर्कः

संपादक                                                     

डॉ.डी.एस.अंबेकर             श्रीकांत पवार

8380981100                   

पत्रकारीता (पीएचडी)      वृत्तपत्र व जनसंज्ञापन पदवी 

ऑफीस- निर्मल हाईटस, तिसरा मजला ए विंग, ४०५, नंदी स्टॉप, औसा रोड लातूर

उडता पंजाब... Udata Panjab

उडता पंजाब...
सामाजिक प्रश्नाला हात घालीत मनोरंजनाची फोडणी टाकून वास्तवाचे चटके देणारे चित्रपट काढणे ही दिग्दर्शक अनुराग कश्यपची आजपर्यंतची खासियत राहिलेली आहे. उडता पंजाबवर सेन्सॉरबोर्डाच्या वादग्रस्त निर्णयामुळे  वाद निर्माण झाला.
पण यामुळे खरेतर चित्रपटाचा मुळविषय दुर्लक्षित राहू शकतो. म्हणुन याविषयी थोडेसे  ....
देशाच्या विकासात विशेषतः सैन्यदलातील वरिष्ठ अधिकारी व सैनिकामध्ये पंजाबमधील तरूण सर्वाधिक संख्येत सहभागी होतात. याशिवाय ख-या अर्थाने पंजाब म्हणजे भारताचे बलदंड बाहूच आहेत. अशा परिस्थितीत एकाकी पंजाब व हरियाणा या राज्यामध्ये ड्र्ग्जमध्ये तरूणाई स्वतःचा नाश करू लागलेली आहे.  हे कसे घडले ?

प्रथम लक्षात घ्यावे लागेल, पंजाब हे पाकिस्तानच्या सीमेशी लागून असलेले राज्य असून पंजाबमधील आएएसआएने नेहमीच खलिस्तानसारख्या विषाला खतपाणी घालण्याचे काम केलेले आहे. याच आयएसएने दाऊदशी हातमिळवणी करून त्याचे नेटवर्क वापरून भारतात अतिरेकी कारवाया चालू ठेवल्या आहेत. भारताचे सामर्थ्य लक्षात घेता पाकिस्तान सरळ सरळ लढण्यापेक्षा तरूणाईला पोखरून काढण्यासाठी पंजाब व हरियाणामध्ये ड्रग्ज माफियांनी चांगलेच हात पसरविले आहेत. जिथे अमाप  पैसा तिथे राजकीय पक्षाच्या नेत्यांनीही  सोयीस्कर दुर्लक्ष केल्यामुळे पंजाब व हरियाणामध्ये ड्रग्जचे प्रमाण प्रचंड वाढलेले आहे. याकडे स्थानिक राजकीय पक्षाचे  दोन्ही राष्ट्रीय पक्षाने सत्तेसाठी लाड केलेले आहेत. यामुळे नाशाकडे जाणारी तरूणाई स्वतःचे आयुष्य कापरासारखे उडवत आहेत, पर्यायाने उडता पंजाबचे भविष्यही अंधातरीच राहिलेले आहे. अभिव्यक्तीस्वातंत्र्याची गळचेपी करत तर कधी पदमश्री , साहित्यिक पुरस्कार किंवा मंडळ, समित्यावर नियुक्ती देवून विषय झाकण्याचे दिवस आता सरलेत. कारण तरूणाईलाही उडत्या पंजाबाची चांगलीच कळू लागली आहे. असे चित्रपट येतात तेव्हा समाधान वाटते. कोणीतरी जिवंत आहे बॉलीवूडमध्ये ज्याला तरूणाईची भाषा कळते व समाजाचे प्रश्न आहे. दिगदर्शक अनुराग कश्यप यांच्या बंडखोरीला सलाम......

विदर्भातील तेलंगणाच्या प्रकल्पाविषयी राज्यपालांचे व विदर्भवाद्यांचे मौन का ?

 तुमचे घर-शेतजमीन अचानकपणे प्रकल्पामध्ये जाण्याचे नियोजन चालू आहे अन त्याची कोणतीही सूचना तुम्हालाही नाही. तर तुमची काय प्रतिक्रिया असेल...पण जरा थांबा.... असा प्रकल्प शेजारील राज्यसरकार तुमच्या घरादाराला बुडवून करत असताना आपले सरकार गप्पच आहे... तर काय म्हणाव ...असाच अनुभव विदर्भातील २१ गावे घेत आहेत. त्यांचा आवाजही दबलेला आहे.   त्यांच्या दुःखाला आता सरकारही वाली राहिला असता तर अशी वेळ आली असती का ?अशावेळेस केक कापून महाराष्ट्राचे तुकडे करणारे मान्यवर कुठे गेले आहेत, हेच विदर्भातील जनतेला कळत नाही.वेगळ विदर्भ असावा अशी मागणी करणारे   विदर्भवादीनेत्यांनी महाराष्ट्राविषयी नाही किमान विदर्भाच्याहिताबाबत जागरूक असायला हवे. पण तसे होत नाही. याचा ढळढळीत पुरावा म्हणजे विदर्भातील सुमारे २१ गावे तेलंगणाच्या दडपशाहीच्या प्रकल्पामुळे पाण्याखाली जाणार आहेत,  तरीही मौन बाळगणे. भरीस भर म्हणजे याप्रकरणात भाजपचेच असलेले राज्यपाल विद्यसागर हे तेलंगणाबाबत अधिक करूणासागर बनून असल्यामुळे मंत्रालयातही दबाव आहे. महाराष्ट्राचे राज्यपाल तेलंगणचे रहिवासी असलेले राज्यपाल सी विद्यासागर यांनी तेलंगणात पाणी मिळवून देण्याचे  हैद्राबादेत आश्वासन दिले होते. मूळात राज्यपाल असताना कोणत्या आधारावर हे आश्वासन देण्यात आले होते, हा प्रश्न पडतो. कारण राज्याचे राज्यपाल त्या राज्यालाच किमान न्याय्य ठरेल अशी भूमिका आपले मुळ राज्य व कार्यक्षेत्राचे राज्य यामध्ये घेणे उचीत आहे.  महाराष्ट्रीय जनतेने कधी आढेवेढे घेतले नाहीत याचा अर्थ ' दिली ओसरी, घरभर हात-पाय पसरी' असाच प्रकार होत आहे असे म्हणले तरी वावगे ठरू नये.गोदावरी लवादानूसार गोदावरी व प्राणहिता नदीच्या पाण्यावर तेलंगणाचा हक्क आहे. त्याचा आधार घेत सीमावर्ती भागात अनेक प्रकल्प हाती घेण्यात आले आहेत. दोन राज्यांनी आंतरराज्यीय प्रकल्प सुरळीतपणे चालण्यासाठी मंडळ स्थापन केले आहे. तेलंगणा मुख्यमंत्री के.चंद्रशेखर राव यांनी मेडीगट्टा प्रकल्पाचे भूमिपुजन केले आहे. व त्यासाठी ८०० कोटींचा निधी जाहीर केला. या प्तकल्पामुळे गडचिरोली व चंद्रपुर जिल्ह्यातील २१ गावे विस्थापीत होणार आहेत. या प्रकरणी राज्य शासन व सर्वपक्षीय नेत्यांनी ठोस भूमिका न घेतल्याने भविष्याच्या कल्पनेने धास्ती निर्माण झाली आहे.  राज्यपालांनी त्यांच्याबद्दल निर्माण झालेली अस्पष्टता दुर करणे आवश्यक  आहे.  महाराष्ट्राचे तुकडे करणारे असो की महाराष्ट्रप्रेमी अशा सर्वांनी एकत्र न येणे ही खटकणारी बाब आहे.या प्रकरणी काय करायला हवे.१) केंद्राकडे याबाबत तक्रार करून तेलंगणा प्रकल्पाबाबत कठोर बंधने घालून द्यावी.२) तेलंगणाने असे प्रकल्प करू नये यासाठी स्वतंत्र देखरेख ठेवणारी , अथवा त्याबाबत अपडेट ठेवणारी माहितीयंत्रणा जलसिंचन खात्यात असावी.३) राज्य हित पूर्ण करताना कालबाह्य संकुचीत पक्षीय धोरणे, प्रशासकीय आडमुठेपणा, सुस्त कारभार होत असेल तर पिढ्यानपिढ्या लाखो नागरिकांना अब्जावधी कोटींचा फटका बसणार आहे. याची जबाबदारी कोण घेणार ?  काही दुखणी असतात की ती झाली की माणुस तब्येतीकडे जास्तीचे लक्ष देवू लागतो. आता असे समजायला हरकत नाही. एकसंध महाराष्ट्र व्हायला अजून किती दिवस लागतात यावरच तेलगंणासारखी अजून रांगणारी राज्ये काळजावर घाव घालण्याचे प्रमाण ठरवतील. 

शनिशिंगणापुर नंतर पुढे काय ?

शनिशिंगणापुर नंतर पुढे काय ? भुमाता ब्रिगेडच्या तृप्ती देसाई यांनी आंदोलन करून शनिशिंगणापुरच्या चौथ-यावर महिलासाठी प्रवेश मिळवून दिला ही स्वागतार्हबाब आहे. परंतू धार्मिक परंपरा बदलत असताना विनम्रतेचा अवलंब झाला असता तर अधिक सकारात्मकतेचे दर्शन सर्वसामान्यांना झाले असते. परंतू यानिमित्ताने धर्मप्रेमी म्हणवणारे परंतू उग्रविचारांच्या लोकांना उगीचच आयते कोलीत देवून काय साध्य झाले कुणास ठाऊक . एक गोष्ट मात्र खरी असे बदल आता मुस्लीम, ख्रिश्चन , जैन अशा सर्वच धर्मात झाले तर या आंदोलनाचा खरा फायदा सर्व समाजाला होवू शकतो. नेहमीच सर्वसामान्यांची धुळफेक करणारे राजकीय नेते, तर केवळ दलालातीत मग्न असणारे धर्मपंडीत यांनी शनिमंदिराच्या आंदोलनाच्यावेळी ठामपणे भुमिका न घेतल्यामुळे त्यांचे पितळ उघडे पडले आहे. यापुढील काळात सर्वसामान्य लोकांनी धर्म सुधारणेचे बदल आपणहून स्वीकारणे इष्ट राहणार आहे. अन्यथा धर्म ही मुदत संपलेले औषध होईल व ते फेकुन देण्याची वेळ येईल. मुस्लिम धर्मातील शरीयत कायद्यामुळे महिलांना पोटगी मिळणे सुध्दा कठीण होते. केवळ तलाक तलाक मिळाल्याने फोनवरही घटस्फोट देता येत असेल तर लग्न आहे हा की पोरखेळ ? कदाचीत जुन्या जमान्यात तेव्हा विचार योग्य असतील परंतु काळाप्रमाणे बदल न केल्यास आपले अमानवी आयुष्य त्या श्रेष्ठ निर्मिकाला तर स्वीकार होईल का?